Ken je dat gevoel? Je wilt iets bereiken, maar hoe vaak je het ook probeert, je blijft falen. Elke keer zeg je tegen jezelf: "Deze keer gaat het me lukken!" – en misschien houd je het even vol, maar uiteindelijk val je terug in je oude gewoontes. Je voelt je waardeloos omdat het keer op keer mislukt.
Maar geen paniek! Zolang je ademt en leeft, is alles nog mogelijk. Ik heb zelf ervaren hoe het is om van mislukkeling naar succes te groeien. En omdat ik deze reis heb doorgemaakt, weet ik dat jij het ook kunt. Het geheim? De ongelooflijke kracht van ons brein.
Van Strijd naar Groei: Mijn Persoonlijke Reis
Voordat ik je vertel hoe je je brein kunt herbedraden en jezelf kunt updaten naar een nieuwe versie, wil ik eerst mijn verhaal met je delen. Ik wil je laten zien dat, ongeacht welk pad je hebt bewandeld, succes op elk moment mogelijk is.
Als kind leefde ik vooral in mijn eigen wereld. Ik was laat met bepaalde ontwikkelingen, zoals zindelijk worden en zelfstandig lopen. Op de kleuterschool begreep ik nauwelijks wat de bedoeling was, en in de eerste jaren van de basisschool had ik het erg moeilijk. Meermaals bleef ik zitten, zonder te beseffen dat dit uitzonderlijk was – ik dacht dat het normaal was. Op zesjarige leeftijd kreeg ik de diagnose autisme. In de jaren '90 was daar nog weinig over bekend. Mijn vader weigerde dit te accepteren; hij wilde geen ‘achterlijk’ kind. Volgens hem moest ik gewoon ‘normaal’ zijn.
Uiteindelijk werd ik naar het bijzonder onderwijs gestuurd. Daar kreeg ik eindelijk de kans om te leren en mezelf te zijn, al was het tegen de wil van mijn vader. Toen ik negen jaar was, werd ik gedwongen om de straten op te gaan. Thuis blijven was geen optie; ik moest ‘kinds’ zijn en buiten spelen. Enkele jaren later, toen ik naar de middelbare school ging, moest ik vaak op straat slapen. Officieel had ik een adres bij mijn vader, maar ik mocht er niet binnen. Technisch gezien was ik dus niet echt dakloos, maar in werkelijkheid voelde het anders. Het CLB merkte dit op en dankzij hen kreeg ik een plek in een internaat. Voor het eerst voelde ik me ergens thuis – ik had mijn eigen kamer en stabiliteit.
Na een tijd bij mijn grootouders gewoond te hebben, kwam ik uiteindelijk bij mijn moeder terecht. Maar tegen die tijd was ik het leven moe. Jarenlang kampte ik met zelfmoordgedachten en deed ik meerdere pogingen. Mijn verleden had diepe wonden achtergelaten: misbruik, geweld en een aanhoudend gevoel van onwaardigheid. Op mijn achttiende werd ik officieel zelfstandig, maar in mijn eentje raakte ik alleen maar dieper in de put. Een overdosis leidde tot een opname in de psychiatrie, waar ik tien dagen in een kunstmatige coma lag. Ik was mezelf volledig kwijt. Ik wist niet meer wie ik was.
Daar begon mijn zoektocht naar mezelf. Ik ontmoette de liefde van mijn leven en bouwde een gezin op. Maar ondanks dat bleef de depressie me achtervolgen. Ik had therapie of hulp nodig, maar omdat ik alles altijd alleen had moeten doen, durfde ik die stap niet te zetten. Uiteindelijk kostte me dat mijn relatie en kostbare levensjaren. Pas toen ik op mijn dertigste opnieuw werd opgenomen en verplicht werd hulp te zoeken, begon mijn herstel.
Inmiddels ben ik 32 en krijg ik eindelijk de begeleiding die ik al die jaren nodig had. Het leven was verre van makkelijk, maar ik heb geleerd dat iedereen zijn eigen rugzak draagt. Wat ik jou wil meegeven, is dit: je bent niet waardeloos. Zolang je nog dromen en doelen hebt, kun je ze waarmaken!
Reactie plaatsen
Reacties